Grobowce mają formę wydłużonych nasypów ziemnych o długości nawet do 200 metrów, przypominających długie domy trapezowate. Czoło grobowców budowano z potężnych głazów, a wewnątrz umieszczano drewniane „świątynie grobowe”. Pod nasypami znajdowano pochówki ważnych członków społeczności (przywódców, duchownych) wraz z darami grobowymi: glinianymi naczyniami, krzemiennymi siekierkami, ozdobami.  Stan zachowania grobowców jest zróżnicowany – od dobrze widocznych nasypów po relikty rozpoznawalne jedynie jako „blizny” krajobrazowe. 

Odkrycia dokonano w wyniku teledetekcyjnej analizy krajobrazowej przeprowadzonej przez Zespół Parków Krajobrazowych Województwa Wielkopolskiego. Ich odkrywcą jest mgr inż. Artur Golis. Badania archeologiczne prowadzi interdyscyplinarny zespół z Wydziału Archeologii UAM, Muzeum Archeologicznego w Poznaniu oraz ZPKWW, pod kierownictwem dr Danuty Żurkiewicz i dr hab. Iwony Sobkowiak-Tabaki. W prace wykopaliskowe całym sercem zaangażowani byli studenci Wydziału Archeologii UAM.

Do 2019 r. konstrukcje tego typu były nieznane na terenie Wielkopolski. Jednak dzięki badaniom Naukowców z Wydziału Archeologii UAM i Muzeum Archeologicznego w Poznaniu przy pomocy współczesnych narzędzi (lotnicze skanowanie laserowe) wcześniej odkryto podobne grobowce w okolicach Rokietnicy i Szamotuł. „Polskie piramidy” odnalezione w Wyskoci stanowią kolejne potwierdzone zgrupowanie megalitów w Wielkopolsce.